یارب این نوگل خندان رو پس می دم به خودت

یارب

این نوگل خندان

که سپردی به منش

می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

گرچه

از کوی وفا گشت به صد مرحله دور

(اما با این حال)

دور باد آفت دور فلک از جان و تنش

گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا

چشم دارم

که سلامی برسانی ز منش

به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه (که الآن نمی دونم چه رنگیه)

(اون لا به لای موها) جای دل های عزیز (آدمایی مث من) است

(بابا جان) به هم برمزنش

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد (ندارد؟ خداییش باید حقش رو داشته باشم دیگه)

(هوی) محترم دار (مال بابات نیس که اینجوری باهاش رفتار می کنی)

در آن طره ی عنبرشکنش (که جان آدمی می گیره)

در مقامی که به یاد لب او می نوشند (بعله. می دونی چندتا شات به سلامتی جناب عالی خورده شده در طول تاریخ؟)

سفله (خاک تو سر بدبختش کنن) آن مست که باشد خبر از خویشتنش

(خداییش خاک تو سرش دیگه. آدمی که جلوی تو به خودش فک کنه بدبخته. همین)

عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت (اگه چشم داری همون بدبخته ای)

هر که این آب خورد، رخت به دریا فکنش (درستش هم همینه)

هرکه ترسد ز ملال انده (ینی هر کی که از اندوه و غمگساری می ترسه)،

عشقش نه حلال (عشقش حلال نیس. یارو داغونه اصلن)

(بابا این یار ما خفنه. اندوه که سهله،) سر ما و قدمش (بیا پات رو بذار رو کله ام)

لب ما و دهنش (بعله تو هر کاری می خوای بکن)

(جان ما و بدنش)

(عشق ما و هنرش)

(پول ما و ضررش)

(عمر ما و نفسش)

(یاد ما و خطرش)

(بعله)

شعر حافظ (یا همون صالح) همه بیت الغزل معرفت است

آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

(خودم هم قربون خودم می رم. آفرین به من)